After 55 beds and 289 bus hours

Jullie dachten al van mijn af te zijn. Nog eentje dan!

Na 17 weken of 119 dagen was het tijd om naar huis te gaan. De tijd is voorbij gevlogen, maar toch voelt het als een enorm lange tijd omdat ik zoveel heb gezien, gedaan, meegemaakt en zoveel mooie mensen heb leren kennen. Ik ben in 7 verschillende landen geweest. 7 verschillende talen, gebruiken, mensen en munteenheden. Ik ben blij dat ik dit avontuur ben aangegaan. Ik heb het vrij spontaan besloten en heb er eigenlijk vrij weinig voorbereiding aan besteed, ik dacht: ‘waarom niet?’

Het is zó anders dan waar ik woon, dat ik nu het idee heb een completer plaatje van de wereld te hebben. Alles wat ik ‘normaal’ vond, is niet meer zo vanzelfsprekend. Dit zorgde in het begin vaak genoeg voor frustraties en onbegrip, maar dat geeft het reizen nou juist zoveel kleur. Op den duur zie je er alleen maar de humor van in. Met name als je dan anderen toeristen ziet die zich wel grote zorgen maken. De bus zal ooit wel komen. Of als ze je vergeten zijn mee te nemen op de tour, lossen ze het op de één of andere manier wel weer op (lees: met een andere tuk tuk er achter aan racen). Zonder echte regels doen ze vaak maar wat, het werkt echter wel. Ik moet wel toegeven dat er veel momenten zijn geweest dat ik zo graag had willen begrijpen wat  de locals zeiden en waarom ze zo hard moesten lachen. Of waarom ze juist zo boos leken. Maar goed, accepteren en flexibiliteit is de sleutel.

Na 40 plaatsen bezocht te hebben, is het bijna onmogelijk om te zeggen wat ik nou hét mooist, vetst, grappigst of engst vond.. Elke plek had weer zijn eigen charme, en mijn ervaring werd bepaald door de mensen en de situatie op dat moment. Bagan in Myanmar was onwerkelijk, Luang Prabang in Laos was heerlijk, Penang in Maleisië was gezellig, Singapore was indrukwekkend en Hoi - An in Vietnam heeft al mijn zintuigen geprikkeld. Na 55 verschillende hostelbedden, 70 verschillende bussen/boten/vliegtuigen die er in totaal 289 uur over deden (12 dagen omgerekend), ben ik toch ook erg blij om thuis te zijn. Geen hostelbed kan mijn eigen zachte bedbugfree bed overtreffen. Het is wel wennen. Geen leuke gekko’s die je tijdens het tandenpoetsen omhoog ziet rennen, geen verfrissende fruitshake op het heetste moment van de dag en afdingen in de h&m zal vast niet zo op prijs worden gesteld. Geen lieve kindjes die met de schattigste glimlach naar je toe komen rennen, geen heerlijke curry’s of goedkope tuk tuk’s. Ik ben wel blij dat ik geen natte voeten meer zal krijgen, omdat de badkamer en het toilet uit één ruimte bestaan, geen zorgen hoef te maken over rare bulten op mijn lichaam (zou het malaria zijn?!), geen zorgen hoef te maken als ik weer eens ben vergeten om ‘no spicy’ te bestellen en ik gewoon water uit de kraan kan drinken. Ik moet wel echt weer leren om aan de rechterkant van de weg te lopen in plaats van de linkerkant. Maar wanneer zal ik weer door een olifant worden gekust?! Er zal vast wel ooit een vervolg komen.

Het was fijn om weer naar huis te gaan en iedereen te zien, ook al besloot mijn backpack een nachtje langer in Kuala Lumpur te blijven. Gelukkig ben ik daar nu ook weer mee verenigd. Ik wil jullie bedanken voor het trouw lezen van mijn blogs en bekijken van mijn foto’s! Ik zal de foto’s binnenkort in een album bundelen, zodat ik mijn reis weer kan herbeleven en aan anderen kan laten zien. Kan even duren, want het zijn er duizenden. Mocht je reisadvies willen over Zuid – Oost Azië: twijfel niet, ik help graag! Nu maar eerst even aan mijn Master beginnen in september.

Doei en niet tot de volgende blog